2. ما جرای طلبه شدنم
بسم الله الرحمن الرحیم
((من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق))
خیلی از راههایی که تو زندگی جلوی پای ما گذاشته میشه یک دعوت کننده داره که به طبع اون مبلّغ و مبشر در نتیجه پیمودن راه سهیم ماست .
الحَمدُلِله در زمان اوج هیجان دوره نوجوانی و جوانی ، با مبشری آشنا شدیم که در سرنوشت ما خیلی تاثیر داشت . این تاثیر وجوب آوردن حدیث بالا رو اثبات میکنه . یک عده نو جوون که پایبند به فضائل اخلاقی نبودند و از دین و مذهب فقط یه نماز ، یه روزه و یه محرم میشناختند ،الان افرادی معتقد به اصول انسانی و فطری اند ،نهایت تلاششون اینکه فردی مفید باشند ، به کسی بدی نکنند ، توی علم از همه جلوتر باشند و از همه مهمتر اینکه افتخارشونه که بهشون بگن :
- خادم حضرت زهرا-
حالا فکرشو بکنید اگر اون مبشر نمی بود! آیا واقعاً اون بچه ها به این راه می اومدند؟ آیا واقعاً ادب الان رو داشتند ؟
آره اون مبلغ کسی نبود غیر از یک سیّد روحانی
حالا که اون بچه های دوره راهنمایی بزرگتر شدند میخوان ادامه تحصیل بدن ، یکی شون شیمی قبول شده ، یکی برق ، یکی مکانیک ، یکی هم معماری
|
|
(( وَما کانَ الموءمِنونَ لِینفِروا کافَّهً فَلولا نَفَرَ مِن کُلِّ فرقهٍ منهم طائِفَهٌ لِیَتَفقَّهوا فیِ الدین توبه 122 ))
یعنی : در حال حاضر یعنی اگر کسی علاقه و استعدادی بر علوم دینی داره بهش واجب که بره دنبال آموزش عمیق تعالیم دینی .
حالا اونی که معماری قبول شده بود با وجود یکه این رشته رو دوست داشت ، ولی علاقه و تمائلش به آیه بالا بیشتر بود اما موضوع به این سادگی ها طی نشد .
این جور وقتها یه شعری میخونن !! :
الا یا ایّها الساقی ادرکاساً و ناولها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
مشکلات دو دسته بود دسته اوّل رو می شد با پشتکار و تلاش ، ارادت و قناعت تحمل کنی ؛آخه می گفتن اگر رفتی اونجا و خواستی مفید باشی باید حداقل دوازده سال درس بخونی ، میگفتن نباید انتظار زندگی مرفّه داشته باشی ، میگفتن محدودیت داری دیگه هرکاری نمیتونی انجام بدی ، میگفتن مخالفین هم کم نیستن و شاید موجب اذیّتت بشن . این در شرایطی بود که با چهار سال معماری خوندن، یه مهندس آرشیتکت میشدی که کسی کار به کارت نداشت و بلاخره میتونستی بری تو بازارِکار و حد اقل بدون این مشکلات زندگی تو بچرخونی.
ولی این دسته دوم بود که گاهی ناملایمتی می کرد ، وقتی مردم حرفتُ نمی فهمیدن ،خودشون هم چیزی نمی دونستند و طعنه می زدند . قبل نتایج کنکور میگفتن چون شاید دانشگاه قبول نشه میخواد بره حوزه ، بعد کنکور که شهر خودمون و رشته مورد نظرمو قبول شدم گفتن قصد داره بره حوزه تا سربازی نره ، یه عدّه میگفتن رژیم داره بر میگرده همتونو میگیرن میکُشن ، عدّه ای از اون مثلا با ایمان های عجیب غریب میگفتن در روایت آمده که در آخر الزمان بدترین مردم علماء امّت اند ، بعضی ها هم با یه حالت تعجب جالبی میگفتن یعنی میخوای آخوند روضه خون بشی ؟ از همونایی که کلاه بزرگ رو سرشون دارن ؟ یه عدّه ای هم چیزای خیلی عجیب تر میپرسیدند که ...
بگذریم هنوز خیلی چیزا مونده . با این شرایط و این حرفها و با جَو خانوادگی ما و اطلاعات کم پدر و مادرم از طلبگی ، بهشون حق میدادم که نگران باشن ولی این نگرانی اونها خیلی شدید شده بود . خانواده اصرار داشتند که تو درس دانشگاه رو بخون بعد هرکار دلت خواست انجام بده ولی این موضوع اصلاً جالب نبود چون اولاً پنج سال از طلبگی عقب می افتادم در ثانی اگر قرار بود پیشه من اسلام شناسی باشه ،این دو ربطی به هم نداشتند .
در طول سه ماه کشمکش بین منو خانواذه اگر بگم با بیش از دویست نفر مشورت کردم ، غلو نکردم . از آیت الله زنجانی بگیرین تا این مشاوره های حاشیه خیابونا .
حالا باید چکار میکردم ؟ خودم دوست دارم برم حوزه ، پدر و مادرم میگن برو دانشگاه ، اگر برم دانشگاه دیگه معلوم نیست که به همین عقیده بمونم یا نه ، چه برسه که بخوام بعد چهار پنج سال برگردم برم طلبه بشم ، ٩٩% موافق نظر پدر و مادرم ١% هم میگن بزارین هرچی علاقه دار بره ، آیت الله زنجانی هم در حضور پدر و مادرم به عنوان یک عالم و مرجع دینی به من گفته بودند :
( این رشته ای که تو علاقه ی به تحصیل در آنرا داری ،بسیار عالی است . شاید رضایت پدر و مادر برای چنین انتخابی شرط نباشد ولی اگر قرار باشد به جایی برسی ، بی رضایت آنها حاصل نمی شود )
می خواستم با حقیقت و قدر خودم آشنا بشم که با شب های قدر همراه شدم
( مصادف با همون روزهایی که دیگه باید یک گزینه رو انتخاب میکردم ) . دیگه واقعاً خودمو آیندمو به عنوان یه انسان مضطر دست امام زمان (علیه السلام) سپرده بودم . خانواده سر سخت مخالف شده بودند ، مادرم از شدّت نگرانی مریض شده بود . هیچ راهی جز رفتن به دانشگاه نداشتم . بااین که کنکور حوزه و ثبت نام رو انجام داده بودم ، رفتم و انصراف خودمو اعلام کردم .
دیگه دانشجو شدم ، رشته معماری . ولی با خودم عهد کردم بعد از پایان تحصیل برم حوزه و طلبه شم . شنیده بودم جَو دانشگاه سالم نیست ولی دیگه نمی دونستم که که اینقدر فاحش و بی پرده زمینه بی اعتقادی مهیّاست . تویه کلاس ٨ تا پسر بودیم ٣٢ نفر دختر ، از این ٣٢ نفر روز اول ١٠ تا چادری بودن ، هفته دوم چادری ها ٢ نفر شدن که یکی شون به محض ورود به دانشگاه ، چادرشو در می آورد .
جَو طوری بود که اگر خودت اهل بی بند و باری بودی ،که هم رنگ می شدی ولی اگر به کسی کار نداشتی و سرت تو لاک خودت بود اونا نسبت به تو بیکار نمی موندن . اونجا مثل راهنمایی و دبیرستان نیست ، یعنی خیلی راحت تر میتونی نسبت به عقائدت کم اهمیت یا بی اهمیت بشی .
تاحالا هیچ گروهی منو بخاطر نماز خوندن مسخره نکرده بودن که اونجا این کار رو میکردند ؛ یه دانشکده که حد اقل هزار نفر جمعیت داشت حد اکثر ١٠٠ نفر بودن که نمازاشونو می خوندن .
واقعاً برای یه انسان معتقد تحمّل این شرایط سخته در حالی که یه عدّه فقط برای رفتن تو همچی جوی میرن دانشگاه.
(( البته – خیلی از بچه مذهبی های ما با وجود ایمان و اعتقاد کامل به مسائل دینی ، یا علاقه ای به تحصیل پیشرفته علوم دینی ندارند و یا اصلاً استعداد درک این علوم را در خودشون پیدا نمی کنند ، بلکه مفید بودنشونو در حرفه ی دیگری می بینند . حالا با توجه به جَو دانشگاه های ما ، این افراد هم باید خیلی مراقب خودشان .
ولی اون کسیکه هم استعداد و هم علاقه به این علوم رو در خودش حس میکنه ، اگه نره دنبالش نه تنها به خودش خیانت کرده بلکه در انجام یک وظیفه عقلی و دینی هم کوتاهی کرده. ))
یادتون هست گفتم شب های قدرکه دیگه مضطر شده بودم چی کار کردم ؟
به من چی گذشت و چه اتفاقهایی افتاد ... بماند ، فقط همین قدر که الحمدُلله قبل از اینکه دیر بشه رضایت پدر و مادرم جلب شد ، من از دانشگاه انصراف دادم و برگشتم حوزه .
نوشته های بالا مربوط به همون روزی هست که از دانشگاه انصراف دادم ، الان که این مطالب رو اضافه میکنم مدتی گذشته و من به عنوان طلبه رسمی پذیرفته شدم ، بازهم خدا رو شکر میکنم که اولاً به همچین موضوعی علاقه داشتم ،ثانیاً به دنبال علاقم رفتم
حوزه یعنی مرکز اسلام شناسی ، به کسیکه از این مرکز فارغ التحصیل میشه میگن
اسلام شناس ، حوزه ازلحاظ آموزشی و تربیتی چند نقطه قوت نسبت به سائر مراکز آموزشی داره
اینکه در حوزه افراد با یک عقیده برای رسیدن به هدف تلاش میکنند پس خیلی صمیمانه تر و با آرامش بیشتری قادر به ادامه مسیر هستند . مسئله دیگر گسترده تر بودن دروس حوزوی است برای همین در بین طلاب کمتر از دوازده سال درس خواندن مطلب مذمومی تلقی میشود و نکته دیگر اینکه در حوزه همراه مطالعه و دقت در علوم ، تهذیب و پایبندی به اصول الهی موجب رشد و تعالی خواهد بود
به به آقا فرهاد !
ماجرای طلبه شدنت جالب بود ولی کوتاه ، برای کسی که چیزی ندونه خیلی کم بود دلایلت برای حوزه رفتن !!
کمی بستش بده پسر جان ...